Tym razem zacznę opowieść o moich biegowych przygodach z zupełnie innego miejsca, niż robię to zazwyczaj, gdy relacjonuję mój udział w zawodach. Mamy sierpień 2020 roku. Po raz drugi zajmuję w Mistrzostwach Polski w biegach górskich 4. miejsce. Jedziemy z Asią na wakacje, a ja początkowo, zamiast cieszyć się wyjazdem, trawię niedawną porażkę wyjątkowo ciężko. W końcu ją akceptuję i powstaje krótki, ale oczyszczający wpis na bloga:Jestem lepszy, gdy jestem do jego przeczytania na deser, gdy już dobiegniemy do mety Mistrzostw Polski 2021 w Andrychowie. W tamtym tekście zawarty jest klucz do tego, aby zrozumieć, dlaczego w tym sezonie jestem mocny, ale przede wszystkim, żeby zrozumieć poniższe stwierdzenie, które uważam, że doskonale puentuje moją sytuację z minionych zawodów, a może nawet moją perspektywę na resztę bieżącego lepszego w Andrychowie nie mogło mi się przydarzyć. Spirala Mistrzostw Polski - Andrychów Słowem wstępu i wyjaśnienia – bieganie w górach to pojęcie dość szerokie. Postronny obserwator może mieć kłopot z połapaniem się, ile tych Mistrzostw Polski jest i dlaczego właśnie tak?! Zjawiam się zatem z pomocą. W górach mamy w ciągu jednego roku kalendarzowego 4 imprezy rangi Mistrzostw Polski, są to:MP w biegu górskim w stylu anglosaskim (krótki dystans, który zawiera zarówno zbiegi, jak i podbiegi) – odbyły się 8 maja 2021 w Bielsku-BiałejMP w biegu górskim na krótkim dystansie – będą miały miejsce w Sobótce 29 maja 2021. Jest to bieg tylko pod w biegu na długim dystansie (ok. dystansu maratońskiego) – które zaliczyłem 15 maja, i o których dowiecie się z tej relacji w biegu górskim na ultra dystansie – będą miały miejsce w sierpniu podczas imprezy Chudy w temacie podziału imprez na tym zakończymy, żeby bardziej nie mieszać w głowach. 🙂 Luz i gruz - chodzą w parze Mój start w Mistrzostwach Polski w biegach górskich na długim dystansie był dla mnie głównym celem przygotowań na wiosnę tego roku. Właśnie pod tę imprezę szykowałem się przez okres zimy i wiosny. Gdy łapałem treningowego i mentalnego doła, to właśnie o tym biegu zaczynałem myśleć, żeby móc się dźwignąć. Gdy Asia przynosiła do domu kremówki, ja powstrzymywałem ślinotok, oglądając zdjęcia kamieni ze szlaków Beskidu sprawdzianem przed tym najważniejszym biegiem miały być MP w Bielsku, o których możecie przeczytać tutaj. Pod namową trenera Andrzeja Orłowskiego wystartowałem w nich, i ku zaskoczeniu mojemu, ale i wielu osób, zdobyłem brąz Mistrzostw Polski. Chociaż biorąc pod uwagę ile mnie zdrowia psychicznego i fizycznego kosztowały te zawody, to bardziej stosowne określenie to: „wyszarpałem brąz” :).Wspominam o tym, ponieważ ten bieg na 7 dni przed główną imprezą w tej części sezonu dał mi dwie rzeczy – „Luz i gruz”. LuzCzyli spokojną głowę, brak presji i poczucie, że „już nic nie muszę”. Nieco przypadkowo wypełniłem plan na wiosnę i spełniłem swoje marzenie, zostałem medalistą krajowego to jak byłem zarąbany jeszcze 96 godzin po tym biegu. Naprawdę, wychodziłem w środę na trening i dalej poruszałem się jak pingwin, jakbym miał wsadzone kolana w gips. Każde zgięcie nogi było obłędnym doznaniem. Dosłownie, nigdy tak mnie nie załatwiło 12 km biegu. Nawet po debiucie na 100 km schodziłem ze schodów w lepszym stylu niż po tych cholernych 12 km. Jedyny pocieszający fakt był taki, że z kim nie rozmawiałem, to wszyscy byli „skasowani” tak samo. W czwartek rano, czyli na 48 h przed biegiem w Andrychowie, gdy jeszcze coś tam tliło się w mięśniach, byłem nawet zły, że razem z trenerem przelicytowaliśmy. Z perspektywy ostatnich 2 tygodni mojego życia, uważam, że ten start na 12 km był zagraniem va banque. Gdybym nie zdobył brązu w Bielsku i jechał z „takimi nogami” do Andrychowa po kilku miesiącach przygotowań, to beskidzkie szlaki zamieniłyby się w rwące potoki od wylanych przeze mnie z żalu łez. Na szczęście w piątek poczułem się zdecydowanie lepiej. Być może dlatego, że tego dnia nie miałem zaplanowanego treningu i po prostu nie miałem okazji się zorientować, w jakim naprawdę stanie są moje mięśnie. Cały dzień odpoczywałem już na miejscu w Andrychowie, szykując się mentalnie na rywalizację, która miała rozpocząć się kolejnego dnia. Przegląd faworytów Jednym (jeżeli nie jedynym) plusem organizacji imprez mistrzowskich w dobie pandemii jest to, że wreszcie wszyscy najmocniejsi zawodnicy w tym kraju zaczęli spotykać się na linii startu. Juliusz Cezar powiedział kiedyś: „Wolę być pierwszy w Alpejskiej wiosce, niż drugi w Rzymie”. No i niestety te słowa doskonale oddają sytuację z wyborem imprez biegowych przez czołówkę Polskich biegaczy górskich. Pandemia spowodowała jednak, że małych imprez gminnych jest tak mało, że okazji takiej jak start w dużym i poważnym biegu nie można przegapić. Dzięki temu do Andrychowa zjechali się najmocniejsi wśród faworytów widziałem: Damiana Świerdzewskiego (maraton 2:21 z tego roku) oraz Marcina Świerca (choć z całym szacunkiem do Marcina, to przez różne komplikacje nie pobiegł nic wartościowego od września 2019 roku).Z pozostałych chłopaków stawiałem na: Pawła Czerniaka, Dominika Grządziela, Kamila Leśniaka, Tomka Kobosa i Bartka Misiaka. Spokojnie jeszcze kilka mocnych nazwisk mógłbym wypisać, ale ta 7-osobowa grupa wydawała mi się najpoważniejszymi kandydatami do pudła. Wspólny start - małe rzeczy a cieszą! W sobotę o godzinie pojawiliśmy się z Asią w okolicy startu. Cała procedura przedstartowa przebiegała sprawnie. Pogoda dopisywała – powietrze było chłodne, ale zanosiło się na słoneczny dzień. Wiele znajomych twarzy, mnóstwo przybitych piątek, rozgrzewałem się i kurde napiszę Wam, że już dla tej atmosfery i tych wszystkich ludzi z biegowego środowiska było warto przyjechać na ten bieg, bez względu na to co się potem wydarzy na zeszłotygodniowej akcji, z pojawieniem się na starcie na równe 2 sekundy przed wystrzałem startera, tym razem bezpiecznie ustawiłem się przed linią startową dobre kilka minut wcześniej. Witałem się i zagadywałem znajomych, a wszyscy patrzyli na mnie i pytali się, czy ja naprawdę biegnę z bidonami w rękach. No i każdemu z osobna musiałem tłumaczyć, że tak, bo mi tak najwygodniej. 🙂 Maraton też biegam, trzymając w ręku 8 żeli i mam to dobrze sprawdzone. Pozostały obowiązkowy sprzęt miałem umieszczony w specjalnych kieszonkach spodenek Dynafita (i serio – to nie jest żadna reklama, specjalnie nie napiszę, który model, jak ktoś będzie zainteresowany, nich pyta). Miałem przy sobie folię NRC, telefon i 8 żeli. Telefon miałem sparowany ze słuchawkami Aftershzok. Uprzedzam pytania – nie słuchałem muzyki i zwróciłem się przed biegiem z pytaniem do organizatora, czy mogę ich użyć. Do czego użyłem słuchawek dowiecie się w dalszej części. Czas na wyścig! Rzeczą, która odróżnia start biegu na długim dystansie, od startu w biegach krótkich jest to, że na starcie czuć smród maści „Bengay” – wszystkie inne rzeczy dzieją się dokładnie tak samo. Wszyscy ruszają jak klienci Lidla po karpie przed świętami i wszędzie latają łokcie w walce o jak najlepszą pozycję po pierwszych 100 metrach trasy. Niezmienne jest też to, że po kilku kilometrach w czołówce zostają już tylko osoby zainteresowane zwycięstwem w było tym razem. Pierwsze 10 minut biegu to tasowanie się zawodników. Ktoś wyprzedza, ktoś chowa się innej osobie za plecy. Na podbiegu jedni drobią i lekko zostają z tyłu, na zbiegu ktoś puszcza nogi i odskakuje na kilkanaście metrów. Pokaz stylu i demonstracja sił. Biegłem w peletonie na pozycjach 4-8 i obserwowałem, jak rozwija się sytuacja. Z przodu ustawił się Damian Świerdzewski, spoglądałem na niego i widziałem siebie sprzed 3 lat. Biegliśmy po 5:30/km pod lekką górkę i dla kogoś, kto biega maraton tempem 3:22/km taki bieg jest nienaturalny. Stawiałem, że Damian nie wytrzyma ciśnienia biegu w takim „wolnym” tempie i ruszy samotnie do przodu po 10 minutach. W 11 minucie Damian nadal spokojnie trzymał się grupy i pomyślałem, że jednak podszedł do debiutu w górach, rozsądniej niż się spodziewałem. Było to jednak błędne założenie, w 12 minucie Damian zaatakował. Ruszył pod stromą ściankę i na dystansie 100 metrów oderwał się o dobre 30 metrów od reszty. Nie chcę, żeby zabrzmiało to buńczucznie, ale sam siedziałem już na kamieniu na 2 km przed metą, prosząc turystów o wodę i wiedziałem, że tym ruchem Damian właśnie wypisał się z walki o medale Mistrzostw Polski. Pytanie, jakie pozostawało w mojej głowie, to czy zdoła dotrwać do ostatniego zbiegu na 39 km na dobrej pozycji, w szeroko pojętej czołówce?Co ciekawe w pogoń za Damianem ruszył Maciek Dombrowski, świetny biegacz zwłaszcza na dystansach ultra. zwycięzca Biegu 7 Dolin z 2020 roku. Spodziewałem się, że Maciej będzie „zjadał” stawkę od końca wraz z kolejnymi kilometrami. Tymczasem zdecydował się na naprawdę odważny manewr. Kolejne kilometry leciały, trasa mocno „falowała” między stromymi, ale krótkimi podbiegami a spokojnymi i dłuższymi fragmentami po niemal płaskim terenie. Technicznie szlak był w początkowej fazie bardzo prosty. Szerokie szutry pozwalające na swobodny bieg. W okolicy 7-8 kilometra na czele biegł Damian z ok. 1-minutową przewagą. Za nim podążał Maciek Dombrowski, a dalej z niewielką stratą biegłem ja wraz z Adrianem Bednarkiem, Tomkiem Kobosem i Kamilem Leśniakiem. Na 9. kilometrze czekała nas pierwsza poważna próba charakteru. Kilometr niemal pionowego podbiegu. Na odcinku 800 m pokonywaliśmy ponad 200 m przewyższenia. Takie odcinki mają w sobie ten rodzaj złudności, że cel w postaci wierzchołka znajduje się niedaleko, ale odcinek pokonujesz 8 minut. Zobaczyłem wówczas, że Damian zakończył bieg i rozpoczął maszerowanie. Miał dużą przewagę, ale jak przestajesz pokonywać podbieg drobniutkim kroczkiem i zaczynasz robić długie siłowe kroki, to koniec jest bliższy, niż myślisz. Wbiegałem pod górę swoim rytmem, nie myśląc o innych i na szczycie tego odcinka zameldowałem się na drugiej pozycji. Odległości między nami się zwiększyły, a trasa runęła w dół. Zbieganie ma znaczenie W okolicy 14. km na stromym odcinku prowadzącym w dół, który pokonywałem sprawnie, ale maksymalnie starając się oszczędzać nogi, spotkałem Damiana. Nie chcę się już nad nim pastwić, bo bardzo go lubię, więc ostatni raz wspomnę, że wyglądałem na zbiegach tak samo 3 lata temu. 🙂 Widząc, jak Damian zbiega, obrazując dokładniej, jakby rozglądał się za grzybami po krzakach, przypomniało mi się, jak ścigałem się z Wojtkiem Kopciem w 2018 roku w Krynicy. Wtedy to był kabaret „dwóch maratończyków na górskiej wyprawie”. 😛Siłą rzeczy na 15. km biegu zostałem liderem wyścigu. Nie chcę nikogo rozczarować, ale aż do 21 km działo się niewiele. Biegłem w swoim mocnym tempie, ale z poczuciem, że wyścig dopiero się zacznie. Jadłem co 25-30 minut żel, piłem co 4-5 minuty. Pełna koncentracja i fokus na jak najlepszy wynik. Z półmatka na Laskowiec (30 km) Na 21 km, na którym zlokalizowany był punkt odżywczy, wbiegłem samotnie ze stosunkowo niewielką przewagą nad pozostałymi zawodnikami. Z daleka zobaczyłem Asię w naszej teamowej koszulce. Krzyknąłem, że biorę mały flask na dalszą część wyścigu i wyrzuciłem jej w biegu śmieci z żeli energetycznych. Cała wizyta na punkcie trwała mniej niż 1 sekundę. Poszło perfekcyjnie, bez żadnych punkcie był też trener, krzyknął, żebym leciał dalej swoje, a ja, chociaż już lekko nadszarpnięty wysiłkiem wiedziałem, że kolejne 10 km niemal nieustającego podbiegu będzie kluczowe i zaangażowałem w bieg całą energię, którą do tego punktu skrzętnie oszczędzałem. Cały czas napierałem z tempem. Każdy, kto liznął choć trochę treningu i rywalizacji zna ten stan bardzo dobrze. Na biegu jesteś albo w trybie przetrwania, albo napierasz i idziesz po swoje – i tak właśnie się czułem w tamtej chwili – napierałem, byłem w połowie podbiegu zacząłem wyprzedzać osoby z ogona biegu na 73 km. Zawsze mnie dziwi, że jak biegnie czołówka z krótszego dystansu i widać po tych ludziach, że są zasmarkani, zapluci i zipią jak lokomotywy, to i tak osoby z dłuższego dystansu, które są wyprzedzane, zerkają na ścigających się i dopytują się z niedowierzaniem, czy to krótszy dystans? Tego dnia usłyszałem pytanie o to, 'czy to krótszy dystans?’, tyle samo razy co inne cholerne pytanie na mecie, ale o nim za Laskowcu zlokalizowany był kolejny punkt odżywczy. Tym razem w supporcie był Jurek Pachut, któremu z tego miejsca dziękuję za pomoc! Chciałem Jurkowi powiedzieć, że nie biorę bidonu, ponieważ na spokojnie dolecę z tym co mam przy sobie, ale ograniczyłem się ostatecznie do kiwnięcia głową. Ostatnie 600 m przewyższenia jakoś tak wpłynęło na mnie, że stałem się mniej rozmowny. 🙂 Wyścig z samym sobą Kilometry leciały – 31, 32, 33 … jest telefon. Słuchawki zawibrowały, odebrałem połączenie jednym kliknięciem przycisku. Właśnie do tego były mi potrzebne. Chciałem dostać informacje o tym, jakie są różnice na kolejnym punkcie. „5 minut nad Świercem” – powiedziała Asia. Podziękowałem, a Ona na koniec krzyknęła, żebym się trzymał. Złota żona – już odbierała ode mnie telefon, gdy umierałem na biegach i gdy wygrywałem i prosiłem o informacje o międzyczasach. Niezależnie od wyniku, zawsze support na najwyższym poziomie. 🙂Po telefonie wykonałem szybką kalkulację, że „mogę tracić” po 30 sekund na kilometrze i, i tak utrzymam przewagę. Oczywiście ambicja nie pozwalała na tak zachowawczy scenariusz, biegłem i robiłem dalej swoje. W końcu zbliżyłem się do 39 kilometra. Było coraz ciężej, ale nie miałem żadnego kryzysu, wszystko układało się doskonale. Pędziłem po swoje. Minąłem punkt odżywczy i widzę matę pomiarową do czasu. Spoglądam raz jeszcze przed siebie – nie wierzę – facet dopiero kończy ją rozkładać. Jak tylko zobaczyłem, że jeszcze jej nie rozłożył do końca, to od razu wyczułem kłopoty. Krzyknąłem do niego z daleka, żeby podniósł głowę i mnie zobaczył, bo potem będą problemy, że mnie na punkcie nie było. Facet długo na mnie spoglądał. Nie wiem, czy zapamiętywał numer, czy nie mógł wyjść z szoku, że jeszcze jest nieprzygotowany, a już biegną pierwsi zawodnicy. Fakt jest taki, że pisząc w tej chwili relację, sprawdzam międzyczasy i nie ma mnie na liście z tego punktu. Czyli tak jak przewidywałem, mata jeszcze nie została uruchomiona, gdy ja już byłem na punkcie. No i co mogę napisać. Tak, chociaż bym wiedział, ile przewagi miałem na 39. kilometrze, a tak to możemy sobie spekulować, czy powiększyłem te 5:27 przewagi (tyle miałem na 30 km), czy nie. [Szacuję, że byłem w okolicy punktu, gdzie była położona mata w czasie 3:01:15] Rozpocząłem ostatni zbieg – do mety zostały niecałe 4 kilometry. Trasa stawiająca krzyżyk na zawodniku Jestem pewny, że ten akapit jest tym, na co wszyscy czekają z wypiekami na twarzy. Wracam do tamtych przeżyć tylko dlatego, że o bloga dbam bardziej niż o moje zdrowie psychiczne. Proszę zatem teraz o pełną koncentrację i uważne czytanie, ponieważ wyjaśniam poniżej, jak rozstrzygają się losy złotego medalu Mistrzostw pierwszej kolejności przypomnijcie sobie moment, gdy biegniecie w tempie 3:10-3:15/km. Kto biega wolniej, musi zdać się na wyobraźnię. Teraz dołóżcie do tego obrazu kamienie, które pokrywają szlak. Sypkie i ostre. Gdy już stworzycie sobie w głowie ten obraz, warto przypomnieć, że jesteśmy na 40. kilometrze trasy, w nogach i głowie są ponad 3 godziny wysiłku o bardzo wysokiej intensywności. Tak właśnie pędziłem w stronę mety. Przede mną główny szlak – droga ostro prowadzi w dół. Wbiegam na krzyżówkę, choć bardziej należy napisać „przecinam krzyżówkę” na wprost. Zakręty położone są na tej krzyżówce nie pod kątem 90 stopni, lecz znacznie ostrzejszymi. Nie widzę żadnej szarfy po bokach (zapewne ze zmęczenia i nieuwagi na tym etapie), ale co ważniejsze na krzyżówce nie ma nikogo. DOSŁOWNIE NIC NIE ŚWIADCZYŁO O TYM, ŻE MAM SKRĘCIĆLutuję ostro w dół, 300, 400 m – nagle zdaję sobie sprawę, że żadnej szarfy nie widziałem od kilkudziesięciu sekund. Niepokoję się, ale z drugiej strony lecę główną drogą! Jeszcze 50 m w dół, a nagle zegarek daje niepokojący sygnał. Zerkam, a na nim informacja, że trasa prowadzi gdzie indziej. Po prostu tak mnie to ścięło z nóg, że nie mogłem uwierzyć. Rozglądam się, ale przecież wokół mnie nie ma żadnego zakrętu. Zaczynam zawracać, o poziomie wkurwienia nie będę się wypowiadał. Zegarek coś się kręci – strzałka raz pokazuje w dół, raz, że mam biec w górę, aż nagle pojawia się informacja, że jestem 400 m od trasy. Trudno opisać te emocje, zmęczenie, żal, złość, gorycz powoduje, że nogi robią się straszni ciężkie. Na ostatnich kilometrach w ogóle ich nie oszczędzałem, ruszenie pod górę powoduje zalanie mięśni wrzątkiem. Gdyby chociaż to był płaski teren, a ja musiałem popełnić błąd na ostrym zbiegu, teraz musiałem pokonać go w przeciwnym ile mogę, w głowie ciągle kotłuje się myśl: Jak to możliwe!?W końcu wpadam z powrotem na szlak, ruszam w dół i widzę w oddali, że przede mną jest Marcin Świerc. Co za paskudne uczucie. Nie dlatego, że to akurat Marcin, tylko dlatego, że po prostu czułem i wiem, że fizycznie byłem mocniejszy. Sport to jednak nie tylko walcząc ile mogę, ale zaczynają chwytać mnie skurcze w łydkach. Na 1 km przed metą mijam trenera, ten krzyczy, żebym gonił, żebym walczył do końca, ale strata jest zbyt duża. Dobiegam do mety na drugiej pozycji. Marcin już na mnie czeka. Przegrałem bieg bardziej, niż Marcin go wygrał Wbiegam zły na metę na samego siebie. Sam nie mogę uwierzyć, w to co się właśnie odjebało. Zaczynają się sypać pytania jak to możliwe, co się stało? Odpowiadam zatem, poprzedzając większość zdań łacińskim wstępem. Podchodzi do mnie Marcin i wymieniamy 3 zdania. W dwóch gratuluję mu zwycięstwa i narodzin syna, w jednym Marcin pyta się mnie czy nie miałem wgranego tracka do zegarka? No i co ja mogę odpowiedzieć w takiej sytuacji? 🙂 Dziękuję za rywalizację i z pełną szczerością raz jeszcze składam zasłużone gratulacje Marcinowi. Uwierzcie mi, że nie piszę tego, ponieważ tak wymaga poprawność polityczna. Ja naprawdę szczerze doceniam to jak Marcin pobiegł cały bieg, rozegrał świetne zawody – taktycznie i ze spokojem na końcu. Nie mam do Marcina żadnych pretensji, bo po prostu ich mieć nie mogę. Podczas rozmów z chłopakami na mecie w kółko powtarzam tę samą historię. Normalnie, jakby każdy chciał usłyszeć ją na własne uszy, bo nie wierzy w krążące plotki. Wśród tych rozmów w tle da się wychwycić niezadane pytanie – czyja to wina?Myślę, że cała sytuacja to splot wielu nieszczęśliwych czynników. W największym stopniu czuję się odpowiedzialny sam za swój los. Po prostu powinienem być podwójnie skoncentrowany, szczególnie na końcówce biegu, gdy zmęczenie jest tak duże. Czy organizator mógł zrobić coś więcej? Jasne, z relacji kolejnych osób wiem, że w tamtym miejscu później stały osoby i regularnie przekierowywały biegnących w ten ostry zakręt. Czy są inne patenty na uniknięcie takiej sytuacji? Pewnie, np. na Festiwalu Ultra Chojnik wszystkie ścieżki, które są „błędne” są oznakowane innym kolorem taśm. Widzisz inny kolor = zawróć. Jednocześnie nie mogę mieć pretensji ani o brak wolontariusza na tym rozdrożu, ani o takie, a nie inne oznakowanie trasy. Nie pomógł niestety zegarek Polara Vantage V. Wypowiedziałem się o nim dość ostro we wpisie na mediach społecznościowych. Było pewnie trochę emocji w określeniu „polarowskie gówno”, ale nie była to pierwsza sytuacja, gdy ten zegarek mocno skomplikował mi rywalizację. Wystarczy prześledzić, chociażby relacje z biegu „Siedemdziesiąt z hakiem”, czy wyszperać na Stravie kilka perełek treningowych, gdzie dał pokaz swoich możliwości. Zresztą mam całą dokumentację zdjęciową błędów zegarka i niemal w całości napisany tekst o nim jeszcze z marca tego roku, ale teraz to już nawet nie chce mi się do tego wracać. Zakończę ten akapit, jednak podkreślając raz jeszcze, że najwięcej winy i odpowiedzialności w tym błędzie leży po mojej stronie i absolutnie nie zamierzam unikać odpowiedzialności, po prostu spieprzyłem sprawę. Wszystko dizeje się po coś Po biegu wielokrotnie wracała do mnie myśl, jak to możliwe i dlaczego to się stało? Już w drodze do Wrocławia powiedziałem Asi, że to będzie zajebisty rozdział w książce, którą kiedyś napiszę. Bohater upodlony, powstaje i idzie po swoje i gdy wszyscy spodziewają się wielkiego tryumfu – następuje nagły zwrot akcji!Jest to też dobry moment, żeby przypomnieć o wstępie do tej relacji i odesłać Was do wpisu „Jestem lepszy, gdy jestem zły”. Nagrody i finanse Zrobimy z tego nową tradycję – podsumowanie tego jak od strony kosztów i zysków wyglądają takie biegi. Prawdopodobnie mocno to ograniczy ilość zaproszeń, jakie otrzymuję od organizatorów na start, ale w zasadzie i tak przeważnie odmawiam głównie dlatego, że do każdego biegu trzeba swoje – 435 zł (2 osoby, 3 doby)Transport ok. 275 zł (transport + opłaty drogowe)Wpisowe na zawody – 200 złRazem: 910 złNagrody:Torba The North Face wartość ok. 420 złPobyt w Hotelu Czarny Groń 2 noce wartość ok. 850 złOdżywki Nutrenda i bidon wartość ok. 120 złKosmetyki Amaderm wartość ok. 80 złRazem: 1470 zł w rzeczach materialnychReasumując, jest to jedna z nielicznych sytuacji, gdy po spieniężeniu (czego nie zrobię) wygranych nagród, wyszedłbym po weekendzie ok. 560 zł do przodu. 🙂Dla kronikarskiego obowiązku dodam jeszcze, że tym wynikiem spełniłem minimum na MŚ w biegach górskich już na drugim dystansie. 🙂

Najnowsze wiadomości z Poznania. Co dzieje się w mieście? Łukasz GdakJakie informacje pojawiły się na profilu UM Poznań na Facebooku? W naszym artykule znajdziesz nowe materiały dotyczące aktualnej sytuacji w Poznaniu. Jakich remontów i zmian można się spodziewać? Co ważnego odbywa się w mieście? Warto być na bieżąco i wiedzieć, jakie nowości szykują się w w organizacji ruchu, nowe inwestycje, atrakcje, imprezy i akcje, w których warto wziąć udział. Te wszystkie informacje uciekają czasem w szumie informacyjnym, dlatego u nas znajdziesz najważniejsze posty Urzędu Miasta Poznań. Sprawdź, co ważnego dzieje się w informacje z UM PoznańPięknie i zielone osiedle Jagiellońskie🥰💚 📸 Lato w pełni!☀ Wpadajcie ze swoimi pociechami na Rynek Łazarski, gdzie codziennie czeka na Was ogrom atrakcji: ❤️kreatywne poniedziałki, 🧡zdrowe wtorki, 💛muzyczne środy, 💚językowe czwartki, 💙malownicze piątki, 💜koncertowe soboty, 🤍teatralne niedziele. Pełen rozkład znajdziecie na powyższym profilu Łazarskiego Lata😎Tyrek i Pyrek mówią dzień dobry i życzą wszystkim miłego dnia!🙂 📸 na Ogrodowej🤩 📸 tylko na tę przepiękną klatkę schodową mieszczącą się w Zespole Szpitalnym przy ulicy 28 Czerwca 1956 r.💛 Po więcej ciekawych ujęć i ciekawostek na temat tego zjawiskowego miejsca odsyłamy Was tutaj ➡️ Klatki schodowe warte Poznania.👌Bawić się na mieście można niezależnie od wieku!😍 Podopieczni Dom Pomocy Społecznej w Poznaniu wpadli z wizytą do Klub na Fali, Poznań, gdzie poczuli się jak na egzotycznych wakacjach.🌴Od poniedziałku, na wyremontowanej ul. 28 Czerwca 1956 r. jeżdżą tramwaje!🚃 Sprawdźcie, co się zmieniło na tej wildeckiej ulicy👇 Poznańskie Inwestycje MiejskieOsiedle Batorego skąpane w słońcu☀️ 📸 wieczoru! 🧡 📸 klaudiafotografuje_ / FotoportalRynek Jeżycki 1905 r. - koloryzowane😉 📸 KONIECZNIENajlepsze warsztaty samochodowe w Poznaniu. Zobacz rankingPolecane ofertyMateriały promocyjne partnera

Bo wiesz,że nic nie jest oczywiste,dane raz na sobie sprawę,że ty masz to,co inni bardzo by chcieli mieć,a nie mają. Dodał/a: claudiasara Chłopaki nie płaczą, ale mężczyźni chyba już mogą, bo udowodnili, że potrafią, jeśli trzeba, być też twardzielami. Dodał/a: Kasiek m Nic w życiu nie dzieje się bez sensu, nic nie dzieje się bezcelowo. Dodał/a: Kasiek m Może problem leży w tym, że za wiele myślimy o sobie, swoich uczuciach, o tym, jak nas postrzegają inni. Za mało o ludziach, którzy naszej uwagi potrzebują. Dodał/a: Kasiek m Ja jako już dojrzały mężczyzna, jestem zdania, że życie to zmagania, ból, cierpienie. Dodał/a: Kasiek m

wszystko dzieje się po coś